Я хачу каб Максім уваскрос,
каб прайшоў па травіцы роснай,
каб валошкай ручнік прарос,
калі зорны гукае россып.
Прагну ўбачыць, як вучыць сына,
зь ім гуляючы ў сьветлых гаях,
скажа: «Сынку твая Радзіма –
шматпакутная гэта зямля».
У расстаньні зірне на Венэру –
юнай зоркай уздымецца ўсьлед.
А зямлю маладою верай
ён надзеліць, пакінуўшы сьлед.
Хай па гонях нясуцца коні...
Страцім-лебедзь – як здань вышыні.
Багдановіч – вершнік Пагоні –
мы нашчадкаў тваіх абаронім,
бо нашчадкі твае – гэта мы.
2001
|
|
